Gedicht: "De Vlinder"
Kijk naar de mens en zie het wonder in hem.
Zie je het niet, kijk dan nog eens en nog eens.
Als je dan goed kijkt, zie je het wonder in hem.
Zo bijzonder zijn we allemaal.
We verlangen naar veiligheid en liefde.
Liefdevol en stil.
Gebeurt er soms niet wat je wilt.
Je hoofd krijgt geen rust,
ook al word je liefdevol gekust.
Je lichaam is terminaal ziek.
En ook jij kunt dit onuitputtelijke niet volhouden.
Ook al wordt er zoveel van je gehouden.
Zelfs niet in je slaap
als er over je wordt gewaakt.
Een hand raakt jou aan.
Om door te gaan.
Maar dan op een dag zie je een licht.
Zo ontzettend mooi en bijzonder.
Dan wordt het stil.
Zo stil.
Zoals een vlinder in zijn cocon
poetst zijn wonderlijke vleugels naar de zon.
Waar liefde is, daar is je thuis.
Wat hadden we je graag hier gehouden.
Maar we laten je gaan.
Je gouden vleugels spreiden zich uit.
Het is voorbij.
Maar iedere dag het besef
dat dit tijdelijk is.
En later elkaar weer terug te vinden
in de liefde en het licht.